Η εκκλησία αυτή βρίσκεται σε ένα βραχώδες κωνοειδές βουνό, νοτιοδυτικά του μακρόστενου όρους Οκτωνιά, στη μέση της απόστασης Αυλωναρίου – Αχλαδερής και η κορυφή του έχει το σχήμα αναποδογυρισμένου ποτηριού, από το οποίο πήρε και το όνομά του. Ανάμεσα στα χαλάσματα σώζεται το μισό της δεξαμενής, που ήταν ασβεστόκτιστη και επαλειμμένη με κουρασάνι. Εκεί εφάπτεται και ο ναός της Παναγίας, που χτίστηκε μεταγενέστερα. Το δάπεδό της είναι στρωμένο με πλάκες και στην Ωραία Πύλη υπάρχουν γλυπτά. Στη βυζαντινή εποχή λειτουργούσε μοναστήρι στο φρούριο με το όνομα Παλαιοπαναγιά.

Η κατασκευή του υπολογίζεται γύρω στον 11ο αιώνα. Αξιοθαύμαστα στοιχεία του ναού αποτελούν οι επιβλητικές βυζαντινές τοιχογραφίες και κυρίως οι υπερφυσικές απεικονίσεις των Αρχαγγέλων στους τοίχους του κεντρικού κλίτους. Περίτεχνη είναι η κεραμοπλαστική διακόσμηση του πρόπυλου και ο εντυπωσιακός κεραμοπλαστικός διάκοσμος με ψευδοκουφικά στοιχεία της ανατολικής όψης.

Ναός Αγίου Ιωάννου ή Ρεβυθάς ή Νηστευτής, βρίσκεται αριστερά του δρόμου που οδηγεί προς τον Αγιο Γεώργιο, στη θέση που ονομάζεται Χόνδρους, σε υψόμετρο 60 μέτρων, και γιορτάζει στις 29 Αυγούστου. Εκεί οι κάτοικοι παρασκευάζουν για μία ολόκληρη νύχτα σε μεγάλα καζάνια παραδοσιακά φαγητά, όπως ρεβιθόριζο και κεσκέσι. Ο ναός είναι κτίσμα του 13ου αιώνα και είχε τρούλο. Σήμερα, σώζεται ως μονόχωρος. Το δάπεδο είναι πιο χαμηλό του εδάφους, στρωμένο με πλάκες και στολισμένο με το γλυπτό των έντεκα ακτίνων. Οι τοίχοι του ναού παρουσιάζουν τρεις οικοδομικές φάσεις (την αρχική, της Τουρκοκρατίας και αυτήν μετά το 1830). Κοντά στον ναό βρίσκεται και το παλιό πηγάδι, ενώ σε γειτονικές ξερολιθιές ανάμεσα στις πέτρες υπάρχουν και κομμάτια από διάφορα άλλα γλυπτά. Το 1886 οι Αγιωργήτες αφαίρεσαν τις κολόνες που στήριζαν τη σκεπή του και τις έβαλαν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο ομώνυμο χωριό.

Ναός Γεννέσιο Ιωάννου Προδρόμου, Αγριόγιαννης. Ο ναός βρίσκεται πάνω σε ένα ύψωμα (Οριό προς Οξύλιθο) και είναι αφιερωμένος στο Γεννέσιο του Προδρόμου. Είναι καμαροσκέπαστος και τρίκλιτος. Το ιερό χωριζόταν με τρεις θύρες που στηρίζονταν σε γλυπτούς ιωνικούς, μαρμάρινους κίονες με θολωτά τόξα. Σήμερα, η νότια θύρα δεν υπάρχει. Σώζονται οι βάσεις της κάμαρας που στήριζαν τον τρούλο. Στο δάπεδο του ναού υπάρχουν τάφοι μαρμάρινοι, πιθανόν ηγουμένων. Οι τοιχογραφίες που διασώζονται είναι πολύ λίγες και ανήκουν στο 14ο αιώνα.

Καλά διατηρημένα πύργος, στο χωριό Κάδι, δίπλα στην εκκλησία.

Στο κέντρο του χωριού, υψώνεται ο μεγαλύτερος Ενετικός Πύργος της Εύβοιας.

Βρίσκεται στο χωριό ‘Ανω Κουρούνι, Χωριό με εκπληκτική θέα και ερείπια ενετικού πύργου που αγναντεύει τη θάλασσα.

Στο Μακρυχώρι βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, εκκλησία του 14ου αιώνα, διακοσμημένη με Βυζαντινές τοιχογραφίες και τέμπλο. Κτίστηκε από τον Μιχαήλ Ταμισά, ιταλικής καταγωγής, σύζυγο της Έλενας της Αθηναίας. Μετά από παρότρυνσή της έκτισε πολλούς ναούς στην περιοχή.

Ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου, ή μονή Κλιβάνου όπως ονομάζεται από τους ντόπιους, βρίσκεται ανατολικά του Κρεμαστού, κρυμμένη μέσα σε μια πευκόφυτη περιοχή. Γιορτάζει στις 15 Αυγούστου αλλά και της Ζωοδόχου Πηγής. Η μονή, λέγεται, ότι ονομάστηκε έτσι από τον ιδρυτή της και τον πρώτο ηγούμενο Κλιβάνιο ή Λίβανο. Επίσης η μονή ονομαζόταν και «Αλιβάνου μονή». Κτίστηκε κατά την Τουρκοκρατία, τον 16ο ή 17ο αιώνα. Εγκαταλειμμένη τα τελευταία χρόνια, διατηρεί ακόμη στοιχεία από το ένδοξο παρελθόν. Από τα πέτρινα κτίρια και τα κελλιά όπου άλλοτε ζούσαν οι μοναχοί, έχουν απομείνει σήμερα μονάχα κάποιες πέτρες καλυμμένες με χορτάρια. Το καθολικό της μονής, ένας μονόχωρος σταυρεπίστεγος ναός με εξωτερικές διαστάσεις 9,60×6,80 μέτρα, βρίσκεται σε σχετικά καλή κατάσταση, ενώ οι αγιογραφίες που διακοσμούσαν το εσωτερικό έχουν καλυφθεί από ασβέστη ή έχουν κλαπεί. Το εξαιρετικής τέχνης ξυλόγλυπτο τέμπλο και οι εικόνες του ναού, κατασκευάστηκαν το 1829. Η μονή διαλύθηκε το 1923 και η περιουσία της αγοράστηκε το 1926 από κατοίκους των γύρω οικισμών.

Η Παναγίτσα Αλιβερίου, η οποία κτίστηκε στα 1393 μ.Χ. Είναι λιθόκτιστος ναός και ευρίσκεται σε πανοραμικό λοφίσκο υψομέτρου 60 μέτρων του Αλιβερίου, όπισθεν του Ο.Τ.Ε. Για την κατασκευή του ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου κυρίως χρησιμοποιήθηκε αρχιτεκτονικό υλικό προερχόμενο από ναό των κλασικών χρόνων. Μάλιστα, επάνω από τη νότια είσοδο βρίσκεται εντοιχισμένο θραύσμα επιτύμβιας στήλης του 4ου π.Χ. αιώνα με αετωματική επίστεψη, διακοσμημένη με δύο ρόδακες και έχουχα χαραγμένη την επιγραφή ‘‘Κλεαρίστη Καλλίππου». Ο ζωγραφικός διάκοσμος του ναού, που τελέστηκε την ίδια περίοδο με την κατασκευή του, σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση, παρά την πυρκαγιά που έπληξε κάποτε το χώρο. Η Παναγίτσα Αλιβερίου είχε κτήτορες τον ιερέα Σταμάτιο (‘‘που πιθανότατα ήταν κάποιος άγνωστος λόγιος της εποχής») και τη σύζυγό του Ειρήνη. Ήταν, μάλιστα , κοιμητηριακού χαρακτήρα ναός.

Η «Κόκκινη Εκκλησία», που είναι αφιερωμένη στον Άγιο Δημήτριο, βρίσκεται σε λοφίσκο ΝΔ Κατακαλού και σε απόσταση 2,5 χμ. περίπου από τον οικισμό. Κατά την παράδοση φέρεται να έχει κτιστεί τον 11ο αιώνα Ονομάστηκε έτσι από την κοκκινωπή πέτρα και το δομικό συνδετικό υλικό (τουβλάκια και τριμμένο κεραμίδι, κορασάνι) με τα οποία έχει δομηθεί. Στην κόγχη του ιερού έχουν εντοιχιστεί πολλά αρχαία μάρμαρα. Στο λοφίσκο της Κοκκινοκκλησιάς έχουν περισυλλεγεί και προϊστορικά όστρακα νεολιθικού τόπου. Οι τοιχογραφίες του ναΐσκου είναι εντελώς φθαρμένες.

Ο ναός του Οσίου Λουκά του Στειριώτη, ο οποίος ασκήτεψε στην περιοχή για τρία χρόνια. Ο Όσιος Λουκάς γεννήθηκε το 896 στην Καστοριά. Αν και δεν κατάφερε να μάθει γράμματα, είχε από μικρός ροπή προς τα Θεία και ήταν λάτρης του μοναχικού βίου.  Ακολουθώντας κρυφά από τους συγγενείς του, κάποιους μοναχούς περαστικούς από την Καστοριά, έφθασε στην Αθήνα και εκάρη μοναχός σε πολύ μικρή nλικία, σ’ ένα μοναστήρι της βυζαντινής Αθήνας. Μετά το θάνατο της μητέρας του, αφού πούλησε και διένειμε την περιουσία του, ασκήτεψε για επτά χρόνια σ’ ένα βουνό της Φωκίδας. Οι Βουλγαρικές και Σαρακήνικες επιδρομές στα ελληνικά εδάφη τον ανάγκασαν ν’ αλλάξει τόπους διαμονής πολλές φορές. Στη συνέχεια ήρθε και μόνασε στον Άγιο Λουκά, ακριβώς στο μέρος, που έχει κτισθεί ο ομώνυμος ναός με πλήθος επιγραφών, αραβουργημάτων και γλυπτών. Μετά το θάνατο του φιλοπόλεμου Βούλγαρου ηγέτη Σημαιών και τη συντριβή των Βουλγάρων, κατέφυγε στο Στειρί της Φωκίδας, όπου ίδρυσε μικρό μοναστήρι στο όνομα της Αγίας Βαρβάρας. Εκεί παρέμεινε μέχρι το θάνατό του (7 Φεβρουαρίου 953).

Η σημερινή εκκλησία είναι Βυζαντινού ρυθμού. Άρχισε να οικοδομείται από το 1897 και εγκαινιάστηκε το 1932. Έχει οικοδομηθεί στα θεμέλια της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου που είχε καταστραφεί από τους Τούρκους. Τμήμα της παλιάς εκκλησίας σωζόταν μέχρι πριν λίγα χρόνια. Το μόνο που σώθηκε από την πυρπόληση του παλιού ναού είναι η εικόνα του Αγίου Νικολάου βυζαντινής τέχνης. Αυτή ρίχτηκε στη φωτιά και κάηκε ένα μέρος της. Όταν όμως η φωτιά έφτασε στο σώμα του Αγίου έσβησε μόνη της. Η εικόνα αυτή σήμερα φυλάσσεται στο ναό του Αγίου Δημητρίου. Η εκκλησία του αγίου Δημητρίου, ρυθμού Βασιλικής , μέχρι το 1932 ήταν η καθολική μας εκκλησία . Ο Άγιος Δημήτριος είναι ο πολιούχος του χωρίου και προς τιμήν του το χωρίο πανηγυρίζει στις 26 Οκτώβρη Η εκκλησία λοιπόν αυτή έχει ηλικία πάνω από 1000 χρόνια οι δε εικόνες της είναι βυζαντινής τέχνης.
Οι τοίχοι και η οροφή έχουν θαυμάσιες αγιογραφίες τμήματα των οποίων φαίνονται γιατί οι παλιοί δεν ήξεραν και σοβάτισαν και άσπρισαν το εσωτερικό της εκκλησίας . Πάνω στο τέμπλο που είναι ξύλινο υπάρχει ο εσταυρωμένος με μια τρύπα στη μέση, η οποία έγινε από πυροβόλο όπλο ενός τούρκου στρατιώτη . Αυτός από ασέβεια πυροβόλησε την εκκλησία και μας λέει η παράδοση ότι την ώρα εκείνη έγινε θαύμα. Κόπηκαν τα χέρια του στρατιώτη και οι άλλοι βλέποντας αυτό , ενώ είχαν συγκεντρώσει εύφλεκτες ύλες για να κάψουν την εκκλησία, έντρομοι τράπηκαν σε φυγή ενώ φώναζαν ότι τους κυνηγά ένας καβαλάρης . Χάρη στο θαύμα αυτό σώθηκε στο ακέραιο ο ναός αυτός και είναι το καύχημα και το μόνο ιστορικό και αρχαιολογικό μνημείο του χωριού.

Έξω από τον οικισμό της »ΑΓΙΑΣ ΘΕΚΛΑΣ», κοντά στη ρεματιά, σώζεται και διατηρείται σε καλή κατάσταση ο μικρός σταυρεπίστεγος ναός της Αγίας Θέκλας(13ου αιώνα)χαρακτηρισμένο βυζαντινό μνημείο,με εξαιρετικές τοιχογραφίες, 4χιλιόμετρα από το Αυλωνάρι. Στο εσωτερικό του ναού οι τοιχογραφίες που σώζονται χρονολογούνται στον 13ο και 14ο αιώνα. Η Αγία Τράπεζα είναι αρχαία μαρμάρινη πλάκα,στηρίζεται σε μαρμάρινο… μονόλιθο.Η κόγχη εσωτερικά είναι πολύ μεγάλη και πιάνει όλο το Ιερό. Φαίνεται πως δυο καλλιτέχνες, πιθανότατα σε διαφορετική εποχή ο καθένας, ιστόρησαν το εσωτερικό της εκκλησίας. Από τα χέρια του ενός βγήκαν οι τοιχογραφίες του δυτικού τμήματος του ναού που φαίνονται να είναι και χρονικά μεταγενέστερες, ίσως των μέσων του 14ου αιώνα. Στον άλλον καλλιτέχνη ανήκουν οι υπόλοιπες τοιχογραφίες της εκκλησίας που ανάμεσα τους είναι και δυο υπερφυσικές μορφές των Αγίων Βασιλείου και Νικολάου.